De beslissing is genomen om op ons dooie gemak terug te varen richting Marmaris, en wellicht verder.

We komen weer langs Cineviz waar ditmaal de schapen onder luid protest geschoren worden op het strand . We zien zeeschildpadden langs de boot zwemmen, en merken ook dat het nu echt drukker wordt op en om het water. Op 8 mei komen we wederom in Kas, maar nu er geen plaats is in de stadshaven varen we om naar Bucak Deniz waar men al vanaf 1996 bezig is een nieuwe marina te bouwen. Het is er een grote bouwput. Deze plek heeft een slechte naam, er wordt al jaren veel ingebroken in de boten die hier voor anker liggen.

Als we naar de wal gaan om boodschappen te doen vraagt onze Engelse buurman of we wel afgesloten hebben? Jazeker, maar hij zal wel een oogje in het zeil houden voor ons. 's Avonds horen we van hem dat er ingebroken is in zijn boot terwijl hij zat te borrelen op het schip van vrienden. Al zijn geld en waardepapieren zijn weg. Die nacht neemt de wind ineens enorm toe en keiharde windstoten gieren door de baai. Iedereen draait om z'n anker en we horen alarm op andere boten. We brengen de nacht buiten door en hopen dat ons anker houdt. We vinden het een onaangename plek en ook nog onveilig, maar onze poging 's ochtends  te vertrekken mislukt; Er staan hoge golven buiten de baai en de wind neemt alleen maar toe. Een paar uur later liggen we op dezelfde plek, we kunnen niet van de boot af dus maken we ons maar nuttig en vissen weggewaaide artikelen van onze buren uit het water die langs komen drijven!

10-05  Eindelijk weg uit dit 'hellhole' en onderweg naar Kalkan. Een stuk rustiger en de omgeving is veel aangenamer. We zitten eerste rang bij een demonstratie ankeren met hindernissen....Een gigantisch splinternieuw zeiljacht komt binnen en gooit zijn anker uit. Vervolgens gaat een bemanningslid in een hagelwitte outfit bestaande uit polo en bermuda aan de slag met de bijboot. Die zit nog in het plastic en moet worden opgepompt. Een half uur later roeit hij er vrolijk op los richting de wal om daar een lijn te bevestigen. De betreffende lijn zit ook nog in het plastic. Al die tijd staat de eigenaar op het dek met een hand in zijn broekzak  en met de andere om de onmisbare mobiele telefoon. Het zou maar slecht weer zijn als deze excercitie wordt uitgevoerd en je niet anderhalf uur de tijd hebt...

11-05   We zijn misselijk. We zijn al uren aan het 'surfen' op van die grote schuivers van golven en we moeten nog 32 mijl! Om de aandacht af te leiden houden we ons bezig met het uitbeelden van diverse Hollandse snacks. Een patatje waterfiets, patatje oorlog en een frikandel open ruggetje gaat nog wel maar probeer maar eens met handen en voeten een shaslik rol uit te beelden! Afin, Göcek komt in zicht waar we onze vrienden Trevor en Lesley hopen te zien. Ze doen mee aan de EMYR ( East Mediterranean Yacht Rally) en vertrekken overmorgen vanuit Göcek met 70 andere boten via de Turkse kust naar Syrië, Libanon, Israël en Egypte.

Het wordt een gezellige dag en uiteindelijk belanden we met acht man bij het Kebab Hospital. Geen crisisopvang voor gewonde schapen maar een restaurant.

De Chica en de Sunsula brengen samen met ons de komende dagen door in het heldere blauwe water van Skopea Limani. De heren vissen en WJ vangt zowaar 11 vissen die later op de bbq belanden. We eten onder het genot van live muziek verzorgd door Thomas en Ulrike. Professionele musici die een keyboard, viool, accordeon, diverse trommels etc bij zich hebben. Voeg daarbij onze muzikale kunsten en je hebt de Josti band op lokatie. CD volgt ...

17-05   De stoet gaat weer richting Fethiye. Bij de steiger van hotel Yacht Classic leggen we aan en na een grondige inspectie van het sanitair, het zwembad en het restaurant is het oordeel unaniem: een toplokatie en nog goedkoop ook! De grote markt van Fethiye maakt ook indruk. Werkelijk elke groente- en fruithandelaar uit de omgeving staat hier, er is een foodcourt met tientallen kleine restaurantjes en een hal met kleding en schoenen etc. Tegern vijf uur gaat alles voor halve prijs weg en lijkt het een beetje de Bijenkorf tijdens de 3 dolle dwaze dagen: grabbelen en graaien!

19-05 Begint niet goed.... Rick is de verjaardag van Cobi vergeten. Stom stom stom. We halen taart en kado's. Carel en Martha zijn in de buurt en uiteindelijk gaat het toch op een feestje lijken! We zitten op het terras van het hotel waar vandaag ook de officiële opening van het hotel gevierd wordt: De gasten en vele Turkse horeca ondernemers en de burgemeester van Fethiye worden getrakteerd op drankjes en een uitgebreid hapjes buffet. Als Thomas en Ulrike met accordeon en viool de muziek inzetten is ook de eigenaar helemaal blij.

De tijd vliegt voorbij, we ontmoeten Alain en Anne van de boot 'Odyssee'  weer . Deze winter in Yacht Marine waren ze het enige Franse stel dat Engels sprak en ook integreerde met de rest van de overwinteraars. Fransen staan hier niet bekend om hun goede contactuele eigenschappen.Voor Nederlanders en Belgen is het niet zo'n probleem om Frans te praten maar vooral de Engelsen kunnen er niets mee...Het accent van Alain en Anne zorgt voor hilarische misverstanden. Zo zou er op de Odyssee een hot tub geïnstalleerd worden. Een jacuzzi op het dek van een zeiljacht? Later bleek het om een hard top ( buiskap) te gaan. 'Allo Allo' ten voeten uit.

 10 -06    Kizil Kuyruk . Dat het toeristen seizoen is begonnen is nu wel overduidelijk. We liggen voor anker naast 6 grote gulets, iedereen ligt tegen elkaar aan gepakt en dus zijn er irritaties alom. 's Avonds gaat op een van de gulets de disco aan. Nou is dat geen probleem want de muziek is goed en het duurt nooit uren, maar hierna nog liggen luisteren naar het dronken gelal van een paar Engelse heren tot diep in de nacht had niet gehoeven.

Op 12-06 krijgen we de schrik van ons leven: er komt een vissersboot binnen, hieruit stappen vier Turkse mannen gewapend met vuilniszakken en maken het strand schoon. Niet meer dan normaal zou je zeggen. Hier ( zoals in veel andere landen in de regio helaas) dus niet! Het is schrikbarend hoeveel vuilnis en plastic er in zee drijft, en ook in de bossen en op de stranden ligt het vol : Hele vuilniszakken drijven in het water en ondanks mooie verhalen over milieubeleid worden de grote vervuilers niet aangepakt. We hebben van een zeiler gehoord dat hij in Tunesie tot aan z'n knieën door  200 meter plastic en vuil moest waden om überhaupt het strand te bereiken. Om moedeloos van te worden..

En nu zijn we in 'onze' haven in Marmaris. Marmaris dat in de winter zo rustig was en waar je nu over de koppen kan lopen. We hebben naar hartelust voetbal kunnen kijken want de Turken hebben in elk theehuis wel een gigantische tv hangen..het is de afgelopen dagen 42 graden dus het water lokt. Grote vraag is nu op welke lokatie we onze boot achterlaten voor we vertrekken naar Nederland. Wordt vervolgd.... Iyi gitmek!