01 okt ‘09. Datça- Kuruka bükü 

Dit is genieten. De kust is één lange aaneenschakeling van baaien en prachtige ankerplaatsen, de zon schijnt en we hebben geen haast. We moeten pas op 12 oktober in Marmaris zijn en zijn van plan voor die tijd nog zoveel mogelijk mooie plekken aan te doen. Onze eerste stop is in Kuruka bükü, waar bij aankomst een kleine Duitse kolonie op het water blijkt te liggen. Bij het achtervolgen van een vis word ik bijna overvaren maar verder verloopt de middag zeer aangenaam. Daar kan zelfs de muziek van Roger Whittaker die bij een van de buren uit de kajuit galmt niets aan veranderen.. 

02 okt. Keçi bükü . 15NM

Op weg naar Keçi bükü ofwel ‘Geiten baai. In de baai bevindt zich een zandplaat net onder water.Vervelend voor je boot maar erg vermakelijk voor toeristen die nu de kans hebben om tientallen meters over water te kunnen lopen. Een erg vreemde ervaring om midden op het water mensen langs te zien lopen! We gooien ons anker uit in een smalle kreek achter een verlaten eiland. Als we die middag naar het eiland zwemmen worden we ineens omsingeld door konijnen. Ik zwem terug om het kattenvoer dat we altijd aan boord hebben te halen en een stuk oud brood. Uit alle hoeken en gaten komen ze toegesneld, en als we allang weer op de boot zijn zien we nog steeds een harige bunny berg die zich te goed doet aan onze traktatie. 

’s Morgens leggen we 11 NM af richting Dirsek. Bij de doorgang tussen de eilanden hebben we behoorlijk harde windstoten maar dat duurt gelukkig niet lang. Wel blijft het stevig waaien en bij aankomst in de baai van Dirsek blijken er maar weinig ankerplekken voor ons geschikt te zijn: de meeste zijn te diep…We gaan dan ook maar aan het kleine steigertje bij het restaurant liggen en genieten van een goede maaltijd die vrijwel niets kost, altijd prettig! 

04 okt. Dirsek- Söğüt.

Onder een prachtig blauwe lucht vaart de Beaver II naar Söğüt. We zijn iets langer onderweg dan gepland want de ‘shortcut’ die op de kaart zo praktisch leek eindigt in een zandbank. Gelukkig zien we hem net op tijd. Onze vrienden van de Yucatan die we in Söğüt aantreffen hadden iets minder geluk. Ze zijn op een (onderwater)rots gelopen en door een lokale vissersboot weer bevrijd, uiteraard tegen een niet zo geringe financiële vergoeding. Het is warm en het water is prachtig helder. Hele scholen ansjovis zwemmen onder de boot door. We brengen vele uren snorkelend door en maken gelijk ook foto’s van het beschadigde

onderwaterschip van de Yucatan. Iets verderop ligt een boot met daarop acht Engelse goedlachse heren van middelbare leeftijd. In het restaurant ’s avonds vliegen de sterke verhalen over tafel om van de sterke drank maar niet te spreken. Omdat zes van hen een flinke baard hebben worden ze door ons al snel Jan, Piet, Joris en Corneel genoemd. Of liever John, Peter, George en Cornelius. Ook krijgen we aan boord bezoek van een hoogzwangere poes. Met moeite zetten we haar bij vertrek op de steiger, waarbij we nog net een blik mogen werpen op George die zich sjokkend richting de toiletten begeeft, slechts gekleed in stijlvolle witte onderboxum maat XXXL.

Met 5 bft wind zeilen we naar Bozuk bükü. We ankeren in de diepe baai, maar de Yucatan vertrouwt het niet zo en gaat bij de steiger van het restaurant liggen. Ondanks de wind zijn we toch blij dat we voor anker liggen: Onderwater wacht Burger’s Ocean. De meest vreemde vissen treffen we aan, ook een morene aal en trompetvis en voor de verandering eens geen zwerfvuil. 

07 okt. Bozuk bükü- Baba Adası 

Via Çiftlik zeilen we in de richting van Marmaris. Maar met het mooie weer hebben we nog lang geen zin om onze winterligplaats aan te doen en dus varen we in oostelijke richting door naar Baba Adası, een rotspunt die ongeveer 1 mijl van Kara Burun afligt. Op het vasteland staan verschillende hotel- en appartementen complexen die allemaal even lelijk zijn. Jetski’s en speedboten scheuren langs het strand heen en weer. Hier achter het eilandje is daar niets van te merken. Tijdens het varen hebben we vaak de hengel uit staan, en deze keer was het raak: WJ haalt een zwaar tegenstribbelende vis binnen van zeker 40 cm die meteen op de foto moet want WJ kan eindelijk een fatsoenlijke vangst laten zien! Eén die niet door het rooster van de BBQ valt! Na speurwerk in mijn grote vissenboek blijkt het een atlantische makreel te zijn. Hij spartelt (terecht) nogal tegen dus we helpen hem al varend naar de eeuwige jachtvelden.Ons met bloed besmeurde dek spoelen we af met emmers zout water want we willen geen angstige blikken als we aankomen bij Baba Adası … 

09 okt. Skopea Limanı- Tomb bay.

Achterna gezeten door dolfijnen vaart de beaver II naar Skopea Limanı, een gebied tussen Göçek en Fethiye dat vanwege de talloze anker- en ligplaatsen erg populair is in het hoogseizoen. Zelfs nu begin oktober is het nog erg druk. Onze keus valt uiteindelijk op Tomb bay, een baai omgeven door heuvels begroeid met pijnbomen. Na een korte wandeling door het bos komen we aan bij een klein café met 4 gammele tafels.Met uitzicht op de workshop van de plaatselijke kapper genieten we van een koud Efes biertje.

10 okt. 6 NM verderop ligt Küçük kuyruk. Op de rotsen rond de baai lopen geiten heen en weer. Bij het aanleggen van lijnen naar de wal word ik door iets gestoken in m’n been. Een raar soort uitslag en stekende pijn zijn het gevolg. Gelukkig trekt het ’s middags weg want een dokter zullen we hier niet snel vinden.

11 okt. Küçük kuyruk- Ekinçik

We zijn op de terugweg richting Marmaris. Na 25 NM varen we de baai van Ekinçik binnen. Hiervandaan is het zo’n 5 mijl richting de afgravingen van Caunos maar we komen te laat aan om daar naartoe te kunnen.We liggen voor anker vlak voor het strand. De ene naar de andere charterboot komt binnen en nadat we gezien hebben wat er allemaal niet fout kan gaan kunnen we eten. Op het menu vandaag staat onze 2^e verse makreel die we in precies hetzelfde gebied gevangen hebben als Nr 1 ... En dus dopen we deze locatie om tot Mackerel Point! Onze laatste bbq dit jaar(= verboden in de marina) met makreel!

12 okt. Ekinçik-Marmaris Yacht Marina

Terwijl Yacht Marine FM uit onze speakers knalt zien we in de verte de masten al opdoemen. De marina ligt aan de overkant van de baai bij Marmaris stad, zo’n 8 km verderop. Bij aankomst staan Cobi en Rick ons al op te wachten.Ze zijn 2 weken daarvoor met Trevor en Lesley aangekomen en ’s avonds wordt het natuurlijk erg gezellig! We moeten wel wennen aan de drukte en de grootte van de marina. Er kunnen zeker 1500 boten terecht en momenteel worden er per dag gemiddeld 25 boten uit het water getakeld en op de werf gezet voor de wintermaanden. Er gaan steeds meer mensen naar huis. Het weer is nu toch echt omgeslagen. Overdag is het vaak nog zonnig maar de enorme regenbuien en het toenemende stormachtige weer maken het leven aan boord wel zwaarder en vooral vochtiger….

Gelukkig wordt voor en door de groep die in de winter overblijft( live-aboards) van alles georganiseerd om de moed erin te houden. Echt, Centerparcs verbleekt erbij. Een kleine greep uit het activiteiten programma;

Elke dag in de bar Happy hour - vrijdag Happy meal(ofwel halve prijs) in het restaurant - donderdag Line-dancing - dinsdag winter bowling competitie in Marmaris stad - maandag de pubquiz - vrijdag skippers forum - elke ochtend tussen 07:30 en 08:30 wandelen in de omgeving- woensdag Yoga. Het wordt een lange winter!