In het hart van Centraal-Anatolie ligt Cappadocië, een gebied dat uniek is in de wereld en waar we graag voor het er echt te koud wordt naartoe willen.En dus vertrekken we op een woensdagochtend in de stromende regen met acht man in een gehuurde minibus. Gezeten op, in en onder de bagage beginnen we vol goede moed aan de 850 km van de heenreis. Iedereen die ooit met de auto op vakantie is geweest kent het patroon: uit volle borst zingend vertrekken. Na een uur komen de koekjes tevoorschijn. Daarna het grovere werk ofwel de gevulde eieren, gehaktballen en de kaas. Dan volgen de discussies over de airco die te hard staat, je hebt geen gevoel meer in je benen en dan natuurlijk de klassieker ’Zijn we er al?’ Bijna, nog 600 km te gaan. Met een maximale toegestane snelheid van 90 km/u en wegen waar zelfs België goed bij afsteekt is dit geen verrassing. Omdat alle dames inmiddels moeten plassen en de rokers onder ons onrustig worden stoppen we in Eğirdir, een klein vissersdorp gelegen aan het vierde grootste meer van Turkije. In een straatje achter de vismarkt vinden we een kleine kebabzaak. De dames worden vol enthousiasme meegenomen naar het toilet. Hiervoor moeten we  de markt over en een soort kelder in. Daar wacht ons een onaangename verrassing: hier is iemand ontploft! De ellende zit tot halverwege de muur maar wij zijn niet voor één gat te vangen en dus worden de broekspijpen opgerold, het wc-papier komt uit de tas en na gedane actie rollen we slap van de lach weer naar buiten. Allen hebben we duidelijk ervaring met kamperen in Frankrijk.

Uren later rijden we in het donker Konya binnen. Een bolwerk van conservatieve moslims en de geboorteplaats van de dansende derwisjen. Gelegen op 1016 meter hoogte is het hier in deze tijd van het jaar koud en we hopen snel een hotel of pension te vinden. Uiteindelijk gaan de mannen in onderhandeling bij Hotel Dergah over de kamerprijs. Als we allemaal geïnstalleerd zijn moeten we op zoek naar een restaurant. Het restaurant in het hotel heeft vanavond namelijk een besloten feest. Grote schalen met rijst worden naar binnengedragen en een lange stoet keurig geklede heren in versleten colberts  en mooi aangeklede dames met hoofddoek om komen binnen. Wij westerse zondaars hebben naast honger ook wel zin in een borrel na deze lange dag maar in het conservatieve Konya is alcohol lastig te verkrijgen. Bij een klein restaurantje in de buurt vindt de eigenaar het geen probleem, hij gaat naar de lokale supermarkt voor een paar Efes bier en 2 flessen wijn. Wel wordt er een blikje cola naast je wijnglas gezet want van een afstand lijkt dat min of meer dezelfde kleur ….( Een paar dagen later horen we van een Turk dat Konya meer drankzaken heeft per vierkante meter dan Istanbul, je moet ze alleen weten te vinden...).

De volgende ochtend rijden we verder naar Göreme, de bekendste en meest bezochte plaats in Cappadocië. Hier volgt een speurtocht naar een betaalbaar onderkomen in een van de Cave-hotels: kamers die gevestigd zijn in de traditionele grotwoningen. Onze keus valt op het Gümüz Hotel, waar we er later die avond achterkomen dat het hier letterlijk steen koud is in oktober! s’Avonds eten we in het Göreme restaurant waar bij de open haard een oude man op een sitar speelt en iedereen onderuit gezakt op tapijten heerlijke maaltijden naar binnen werkt. 

Dag 3
 We hebben de ‘green tour’ geboekt. In een busje met totaal 15 man worden we vandaag langs de mooiste plekken in de regio gereden. Onze Turkse gids, een dame van 1.50 mtr die Izra heet begeleidt ons. We worden door de ondergrondse stad van Derinkuyu gevoerd. 8 Verdiepingen diep waarvan er 5 voor het publiek toegankelijk zijn. Oorspronkelijk waren het schuilplaatsen voor de eerste Christenen. Later werden ze ook als schuilplaats gebruikt tegen de Arabische rooftochten in de 6^e en 7^e eeuw. Hierna wandelen we 4 km door de Ilhara vallei, een diepe kloof die vroeger ruim honderd in de rotsen uitgehouwen kerkjes telde daterend uit de 6^e eeuw, nu zijn er nog een 15-tal te bezoeken. Als afsluiting bekijken we nog de bizarre landschappen bij Uçhisar en Zelve.

Ook hebben we ons opgegeven voor de Turkish Night: Onbeperkt eten en drinken terwijl we getrakteerd worden op dansende Derwisjen, Turkse volksdansen en buikdansen. Te toeristisch voor woorden natuurlijk maar zoveel is er niet te doen in dit dorp ’s avonds dus we geven het een kans! Bij terugkomst in het hotel heeft WJ een buikdansvoorstelling gegeven samen met Trevor en een paar andere slachtoffers, ik heb gehuld in een rode sluier heren moeten afwijzen die al dansend mijn hart moesten veroveren, we hebben allemaal met het schaamrood op de wangen meegedaan maar het was erg gezellig. 

Dag 4
 Voordat we richting het zuiden rijden willen we nog een keer genieten van het prachtige landschap hier. De zon schijnt terwijl we ons klauterend over de rotsen naar boven werken. Het uitzicht is hier adembenemend. Even verderop wordt het wat beter begaanbaar. Er komt een Turkse man op een tractor aangereden en als we naar hem zwaaien stopt hij. Hij poseert voor de foto en wil zijn adres geven maar helaas heeft niemand een pen en papier bij…
Vandaag willen we richting de kust rijden en vandaar uit naar Kaş. Het weer is erg slecht en het regent vrijwel de hele dag. Op deze wegen die door de bergen slingeren en slecht verlicht zijn is dat geen pretje. Als de bus op een gegeven moment in een slip raakt en we bijna het ravijn in duiken besluiten we allemaal dat we bij de eerste de beste plaats een hotel zoeken. In Askedi is er nog één hotel geopend. Iedereen is uitgehongerd maar in dit gat wordt het waarschijnlijk een probleem om een maaltijd te krijgen. Na tussenkomst van de hotelmanager en een paar telefoontjes worden we verwelkomd in een ‘petit’ restaurant: de zoon van de eigenaar spreekt behoorlijk Engels en heeft op z’n 22^e nog steeds zijn hoop gevestigd op een voetbalcarriere. Het menu is omelet met brood, de rest is op. Het smaakt voortreffelijk en na ontvangst van een flinke fooi worden we uitgezwaaid door de baas. 

Dag 5
 
 Een tussenstop en lunch bij de haven van Kemer en dan rijden we naar Chimaera: Een wandeling omhoog van 1 km voert ons naar een plek waar tientallen vlammen uit de grond schieten. Methaangas ontsnapt hier uit de bodem en brandt permanent. Na dit vreemde natuurverschijnsel rijden we naar Kaş waar we terecht komen in het Hideaway hotel: een geweldige plek met ontzettend aardige mensen, in verhouding luxe kamers en een dakterras waar we genieten van een bbq en goede wijn. Met uitzicht op zee en een prachtige natuur is dit een echte aanrader!

Dag 6
 We bekijken Kaş en maken nog een lange wandeling in de omgeving voor we teruggaan naar Marmaris. Als ik weer eens vastzit in het struikgewas en mezelf met veel kabaal lostrek sta ik bijna op een schildpad! Natuurlijk gebruiken we dit mooie dier gelijk voor een prachtig Kodak moment en zetten hem daarna voorzichtig een paar meter verder weer neer. Scheelt hem waarschijnlijk een halve dag lopen want hij kijkt ons dankbaar na.

Hierna begint de terugtocht naar Marmaris. De bus ruikt inmiddels als de kleedkamer van een amateur voetbalclub. De airco heeft er echter genoeg van en creëert 2 verschillende klimaatzones waardoor de bewoners van de achterbank bevroren tenen hebben en de mensen voorin klotsende oksels. We komen ’s avonds moe en verfrommeld aan. 2200 km afgelegd in 6 dagen maar het was absoluut de moeite waard!