Maandag 12-04

Na een lange natte winter hebben we de Beaver II met behulp van de boatboys de haven uit weten te varen. Uitgezwaaid door onze vrienden gaan we richting Marmaris Bay waar we alle systemen en de zeilen eerst maar eens gaan testen voor we echt vertrekken. Behalve een doorgebrande zekering van de ankerlier die van onze eerste ankerpoging dit seizoen meteen een hele onderneming maakt verloopt alles goed, en onder het toeziend oog van het  Atatűrk standbeeld liggen we de eerste avond voor het strand van Marmaris stad.

 Dinsdag 13-04 

We zijn vroeg wakker en na koffie en eieren met spek( souvenir van onze visa trip naar Rhodos!) gaan we op weg. De ‘Chica’ van Cobi en Rick heeft vanochtend de haven verlaten en we zwaaien nog wat over en weer .De zeilen gaan omhoog en op naar Ekincik.

Ook hier merk je dat het seizoen nog niet begonnen is. Met nog een andere boot liggen we aan de steiger van een schitterend complex, Oostenrijkse vakwerkhuizen en een zeer goed gesorteerd afval sorteerstation doen vermoeden dat de eigenaar niet Turks is ! Ons welkomst commitee bestaat uit een dikke eend die zich voor de boot nestelt. Gelukkig mogen we de douches wel gebruiken. Een aparte ervaring aangezien je bij binnenkomst Japanse houten klompjes aan moet en met gevaar voor eigen leven over de gladde marmeren vloer bij de douche moet zien te komen. Vooral bij WJ staan ze goed.. 

Het trajekt Ekincik- Skopea Limani leggen we grotendeels op de motor af. We worden ingehaald door de ‘Gypsie lady’, de boot van Edward en Ina. Samen zoeken we een mooie plek op in Wall Bay, geen probleem want we zijn wederom de enigen hier. Wall Bay wordt zoals de naam al doet vermoeden aan een kant gesierd door een soort vestingmuur, en je kan door de bossen omhoog lopen waar je na een flinke klim beloond wordt met een geweldig uitzicht.  Morgen komt vriend Marcel aan in Fethiye, denken we. Van Edward die een internet verbinding heeft horen we dat het luchtverkeer in west Europa plat ligt door een vulkaanuitbarsting op IJsland. Pal daarna volgt een telefoontje van Marcel, die nog geen nieuws heeft maar ons op de hoogte zal houden.

Vrijdag 16-04 

Marcel’s vlucht is geannuleerd, voor de derde keer inmiddels en hij heeft geen flauw idee wat er nog mogelijk is. We varen richting Fethiye want we moeten boodschappen doen, en dezelfde middag horen we dat Marcel woensdag aankomt met een vlucht naar Antalya, waarna hij de bus moet nemen naar Fethiye. Erg omslachtig allemaal maar het is gelukt!   Die woensdag staat er een gestrande toerist op de steiger in Fethiye, die eerst tien salami’s uit zijn rugzak  opduikt en natuurlijk drop, en daarna kan bijkomen. De reisleiding heeft bepaald dat we naar Gemiler Adasi gaan.



De boot ligt voor anker voor het strand, en wij nemen een taxi die ons naar Kaya rijdt. Kaya is een oud Grieks dorp dat na de oorlog in 1922, toen de Grieken in dit gebied werden verjaagd door de Turken, verlaten is en nu een echte spookstad is. We lopen de 8 km terug, een prachtige weg dwars door de naaldbossen, af en toe achterna gezeten door stoere blaffende honden. Wat volgt is een onrustige nacht want de boot ligt enorm te schommelen .

 Vrijdag 23-04

22 NM naar Kalkan en het is warm! Met het zweet in de bilnaad lopen we de kleine vissershaven binnen en er is zowaar een plekje. Zonder faciliteiten maar het is een sfeervol stadje in Grieks-Turkse bouwstijl met een boulevard die verrassend moderne restaurants en cafe’s heeft. 

De volgende dag kunnen we weer niet veel zeilen bij gebrek aan goede wind, maar het is slechts 15 NM naar Kaș. Ook hier weer is er in de vissershaven een plek waar WJ de Beaver II vakkundig weet in te parkeren, letterlijk. Geen lijnen nodig want we liggen in de hoek compleet ingeklemd door een grote visserschuit. Voor 40 TL per nacht inclusief bezoek van vele honden liggen we hier prima.

 Kaș was vroeger een Griekse plaats, tegenover Kaș ligt het Griekse eiland Castellorizo waar veel mensen met de ferry heen gaan om hun Turkse visa te laten verlengen. Marcel laten we los in het amfitheater voor de broodnodige cultuur tijdens deze cruise en vervolgens belanden we in een openlucht cafe met zeeer comfortabele kussens en druiventrossen boven ons hoofd.  

25-04    We leggen een flinke bodem met gebakken eieren en zeilen met 3 bft wind in de rug naar Uçağiz Limani. Een populaire bestemming waar vele Turkse Gulets( grote houten toeristenboten ) heen gaan en ook veel jachten die langs de Lycische kust varen. Overal zie je restanten van oude nederzettingen, sarcofagen en een prachtig kasteel. Zogauw we de dingy aanleggen bij de steiger van het plaatsje Uçağiz worden we belaagd door verkopers en kinderen, niet ongebruikelijk maar hier hangt een erg onaangename sfeer. Lang blijven we niet….

Aan de andere kant van deze baai ligt het dorp Kale Kőy waarvan een gedeelte verzonken is. Sarcofagen steken half uit het water, en als we ons langs de talloze restaurants hebben gewurmd lopen we richting het kasteel. Hiervandaan hebben we een prachtig uitzicht. 

Via Finike, een van de grotere plaatsen langs deze kust maar absoluut geen aanrader, zeilen we via Cineviz Limani - een schitterende baai omgeven door gigantische rotswanden- naar Antalya waar we Marcel zullen uitzwaaien. Onderweg naar Antalya worden we verrast door de capriolen van een groep dolfijnen, die onder de boot door schieten en geruime tijd om ons heen blijven cirkelen. Altijd weer een feest… De kustlijn van Antalya komt in zicht. Kilometers betonnen ellende, er komt geen eind aan. Na een douche gaan we ontdaan van vuil en vol goede moed op weg naar het oude centrum van Antalya . Het is hier vreselijk toeristisch maar wel mooi, en onze wens om een leuke danstent te vinden als afsluiting van deze dagen moet hier toch zeker wel uitkomen? Not, we worden meegenomen door de eigenaar van een restaurant naar het Rockball cafe. Goede muziek onder het genot van een schaaltje pinda’s is niet wat we in gedachten hebben maar goed…       

Op vrijdag gaan we met Marcel mee naar het centrum en proberen ui te vinden welke bus er naar het vliegveld gaat. Dit valt niet mee. Langs de snelweg komen de dolmuş met een bloedgang aangescheurd en tenzij je ervoor springt rijden ze meten door. Een half uur later nemen we afscheid van Marcel en hopen dat zijn terugreis wat soepeler verloopt. 

Zaterdag 01-05 

We slapen uit, doen boodschappen en rond 11:30 vertrekken we, op naar Alanya. Om 13: 30 zijn we op de terugweg. Harde wind, nare golfslag en met het vooruitzicht dat we een nacht moeten doorvaren doen ons besluiten het even uit te stellen. ’s Avonds nemen we alles nog eens door . De kosten voor de haven en het papierwerk van Syrië , de rondreis, en vooral de erg strakke planning willen we voor 01 augustus weer retour zijn ; dit alles valt ons tegen en plannen zijn er om gewijzigd te worden! Zonder tijdsdruk gaan genieten van alle mooie plekken langs de Turkse kust, waarom niet?