20/10
Na 4 dagen in Cala de Medici en één mislukte vertrekpoging varen we op 20 oktober naar Salivoli. Er staat nauwelijks wind maar wel veel deining, dus we leggen de 31 NM al slingerend af. De volgende dag bereiken we Talamone, geen flauw idee waar we kunnen liggen en als we bezig zijn de boot ergens tussen te proppen komt er een beheerder aangelopen, we kunnen blijven liggen…goed gegokt! De douche bevindt zich op de steiger, er is warm water maar er wordt nog even benadrukt dat we wel zwemkleding aan moeten. Het idee om in m’n Eva –kostuum tussen de pleziervissers te gaan poedelen was ook nog niet in me opgekomen. Er ligt een mooi oud stadje vlakbij waar we gaan eten in een Locanta. We kunnen buiten zitten, en met gemarineerde zalm, lamskoteletten en een goede fles wijn vieren we dat we vandaag vanaf vertrek 1000 NM hebben afgelegd.

22/10
Aan het eind van de dag kunnen we ‘kiezen’ uit twee havens. Een is Porto Ercole, een goedkope vissershaven. De andere Marina di Cala Galera, een dure luxe haven waar de rijken van Rome hun jachten onderbrengen. Porto Ercole vindt toeristen echter te lastig buiten het seizoen en stuurt ons naar de prijzige buurman. Hier betalen we 60 euro voor een nacht, tja…

Vanuit Cala Galera leggen we 34.6 Nm af naar Riva di Traiano. De zee is erg onrustig en met wind tegen varen we langs een saaie kustlijn met een aantal energie centrales.

In de haven hebben we Italiaanse buren die hun boot aan het voorbereiden zijn op een tocht naar Sardinie. De man spreekt goed Engels, en na het gebruikelijke boot gebabbel besluit WJ naar de kapper te gaan. Dit blijkt een aparte ervaring: Eerst wordt zijn haar gewassen door een jongedame. Ook gaat er een conditioning in. Daarna wordt zijn haar geföhnd en plat gekamd. Dan is hij zover om gepresenteerd te worden aan kapper Mario. Die frummelt wat op z’n kop, en zet dan de schaar erin. Hierna wordt er weer gewassen, en geföhnd, en dan komt Mario die als finishing touch op sierlijke wijze een klodder gel erdoor werkt en vervolgens trots zijn creatie bekijkt. Dit alles voor 18 euro.

24/10
We hebben al dagen de wind precies tegen, vanuit het zuiden. Vandaag hebben we 27 Nm gevaren waarvan 1 uur zeilend en de rest op de motor met wind 3-4 tegen.

Porto di Roma-Ostia is een enorme en moderne haven. We roepen een paar keer een havenmeester op maar geen gehoor. We worden er flauw van en leggen de boot aan een vrij stuk kademuur aan. Aangezien er een hek aan het eind zit kunnen we nergens naartoe en geen gebruik maken van faciliteiten. ’s Ochtends weet WJ toch bij het havenkantoor te komen en krijgt uitgebreid excuses aangeboden hiervoor.

Via Nettuno varen we richting Gaeta. 50 NM waar we met tegenwind ruim 9 uur over doen. In het donker komen we zigzaggend langs alle uitgezette visnetten en boeien aan, even vergeten dat de klok net een uur is teruggezet….

27/10
Laatste stuk van de tocht naar Ischia waar we een tijd zullen blijven. Het is windstil, we leggen de 34 NM op de motor af gekleed in korte broek en t-shirt. Er drijft overal troep in het water. Plastic, kratten, gymschoenen, niet de eerste keer dat we het zien maar het went nooit.

’s Zomers is de haven van Casamiciola afgeladen en kan je voor veel geld een nachtje liggen. Nu is er ruimte zat. Een zeer onvriendelijke havenmeester helpt met aanleggen. Als WJ wat later in zijn kantoortje verschijnt om te betalen, laat hij weten dat WJ maar Italiaans moet praten. Als die terecht zegt waarom de beste man in godsnaam in de toeristenbranche werkt als hij het allemaal zo vervelend vindt, bindt hij wat in. Op de achtergrond staat de immer aanwezige TV en is er een voetbalwedstrijd met AC Milan bezig. WJ roept dat Clarence Seedorf zijn broer is en krijgt een vreemde blik van de havenmeester, Gianni genaamd, toegeworpen. Eindelijk kan hij lachen en als we aangeven dat we t/m 12/11 blijven kan zijn dag niet meer stuk. De lokatie met uitzicht op de heuvels van Ischia en de ’s avonds prachtig verlichte boulevard is geweldig. Het sanitair laat wel wat te wensen over: In een container zijn wat toiletten en douches geplaatst waarbij de heren het ook zonder afscheidingen/deuren moeten stellen. Wel bevordelijk voor de sociale contacten, als er überhaupt andere gasten zouden zijn…

1/11
Vandaag gaan we Maaike ophalen die met Transavia vanuit Nederland aankomt in Napels. Vanuit Casamiciola gaan we met de hydrofoil(ferry) naar Napoli, en door de grote golven stuiteren we enorm. Om ons heen worden de kotszakken uitgedeeld en de een na de ander verdwijnt richting het toilet. Ik voel me helemaal thuis!

Ik begrijp nog steeds niets van de uitdrukking ’Napels zien en dan sterven’. Ja, aan luchtweginfectie of een verkeersongeluk, dan zit je hier wel goed….

Nadat Maaike veilig geland is gaan we met de SNAV ferry retour. Maaike is geen fan van dit vervoersmiddel maar houdt zich goed, en in het donker komen we aan. Echt super om elkaar na maanden weer te zien! We worden verwend met drop, oude kaas en andere kado’s en maken Nick blij met het pakpapier.

Met Nick gaat het niet goed de afgelopen maanden. Hij valt af maar eet wel goed, zijn vacht ziet er slecht uit. Hij drinkt enorm veel de hele dag en plast erg veel. Zijn ogen zijn slecht, en hij zakt steeds door zijn achterpoten. Hij is moe. Ik heb wel een vermoeden, dat na een avond surfen op internet wordt bevestigd: suikerziekte.

Als ik binnen met Maaike zit te kletsen, gaat WJ kijken waar Nick gebleven is. Opeens horen we een verschrikkelijk gemauw. Ik ren naar buiten en daar zit WJ op de steiger met een drijfnatte krijsende Nick . WJ liep te zoeken toen hij ineens gemauw hoorde van onder de steiger, waar Nick zich vastgeklampt had aan een touw. Hij is op , of van, de boot gesprongen en in het water belandt. Dat is hem nog nooit gebeurd . Gewikkeld in een handdoek dragen we hem naar binnen. Nick roggelt wat alsof hij water in z’n neus heeft en blijft gelaten zitten terwijl ik hem droogwrijf en in een deken wikkel. M’n hart breekt als ik bedenk wat er gebeurd zou zijn als hij niet meteen gevonden zou zijn. Dit gaat zo niet langer….

De komende week verkennen we het eiland samen met Maaike. We gaan uit eten, maken veelvuldig gebruik van volgepropte pendelbussen, en genieten nog regelmatig van de zon. Op donderdag 6/11 willen we vanaf de heuveltop een wandeling van een aantal uren maken. We zijn nog niet begonnen of de regen komt met bakken uit de hemel. Drijfnat tot op onze onderboxums ploegen we bospaden af, waar het water in stromen naar beneden komt. Jammie! Zie fotoalbum

We raken langzaam ingeburgerd in Casamiciola en de plaatselijke olijvenboer wordt door Maaike steeds meer gewaardeerd ;-), Maaike en ik doen een aantal pogingen om een spa te vinden die geopend is. Daar is dit eiland inmiddels beroemd door geworden, maar buiten het seizoen valt hier weinig te beleven.

10/11
We zijn afgelopen weken een aantal keer met Nick (in de rugzak) naar de plaatselijke dierenarts geweest. Na bloed- en urineonderzoek blijkt hij inderdaad suikerziekte te hebben.

De glucose waardes worden alleen maar hoger. Met handen en voeten en met behulp van Google translate( niemand spreekt hier Engels) bespreken we de opties. Nick kan alleen maar behandeld worden met insuline injecties 2x daags, waarbij we om de zoveel dagen zijn bloed moeten laten testen bij een vaste dierenarts, en dan maar hopen dat hij op een gegeven moment stabiel is. Regelmaat, rust, koeling voor de medicatie, niet reizen, vaste arts. Allemaal dingen die we hem niet kunnen bieden. Uiteindelijk nemen we een verschrikkelijk moeilijke beslissing. Er wordt nog een vrouw uit de wachtkamer geroepen die Engels spreekt om alles goed te bespreken. We nemen afscheid van onze lieve Nick en lopen huilend terug naar de boot.