24-25-26 maart 2010
Aphrodisias en Pamukkale.
Nog een paar weken en dan gaan alle vrienden en bekenden waar we hier de afgelopen maanden mee hebben doorgebracht weer hun eigen weg. Voor die tijd willen we met Trevor en Lesley van ‘Kishorn’ en Co en Rick van ‘Chica’ nog een paar dagen het mooie Turkije verkennen. We huren een minibus die we dinsdag ochtend kunnen ophalen en beginnen onze tour bij het ziekenhuis, waar we Thea opzoeken die hier al een week ligt vanwege een longontsteking. Ze is zeker niet de enige…in onze haven en ook in Netsel marina zijn er een aantal mensen ernstig ziek. Onze line-dansende Zweed Christer is zelfs naar Zweden teruggegaan en daar opgenomen. Er wordt inmiddels ook op salmonella en/of legionella getest. Thea mag gelukkig de volgende dag naar haar boot terug. Daarna naar de supermarkt waar de bus wordt volgeladen met vooral zware boodschappen want de kans om een keer niet te hoeven sjouwen laten we natuurlijk niet schieten.
Woensdag ochtend vertrekken we in de richting van Aphrodisias. Volgens de reisgids een van de mooiste Romeinse steden in Turkije. Nu zijn we allen een beetje cynisch na talloze ruïnes en afgravingen bezocht te hebben waarvan men hetzelfde beweert, maar bij aankomst moeten we toegeven dat de vindplaats en vooral de omgeving prachtig is: Te midden van naaldbossen, boomgaarden, weilanden vol met wilde bloemen ligt een van de meest uitgebreide ‘Pile of bricks ’die ik gezien heb. Door aardbevingen in de 4e en 7e eeuw werden de gebouwen 
door modderstromen overspoeld en bedekt, en bleven zo eeuwenlang beschermd tegen vandalen etc. Deze ochtend schijnt de zon, het gekwaak van kikkers vanuit de enorme vijvers is oorverdovend en het terrein is één groot bloemenveld. Er lopen slechts 10 andere toeristen rond en een Turkse schoolklas die op excursie is. Één voor één komen de kinderen naar ons toe om in gebrekkig Engels ‘What is name?’ te vragen. Bij kind nummer 20 houden we het voor gezien…
Als we uren later uitgekeken zijn zetten we koers naar Pamukkale. Vrienden in de haven zijn hier een paar weken geleden geweest en hebben geslapen in hotel Venus. Volgens hen een echte aanrader. We worden erg vriendelijk ontvangen door twee grote Golden retrievers en de eigenaar. Het eten ’s avonds is geweldig! En de wijn uit Pamukkale is beroemd in heel Turkije.
Donderdagochtend na een natuurlijke wekker in de vorm van 200 mussen onder de dakrand moeten we maar liefst 400 meter lopen naar het vreemde natuurfenomeen waar Pamukkale beroemd om is. Kalk- en koolzuurhoudende bronnen met een temperatuur van 30-50 gr Celsius lopen al duizenden jaren langs een steile rotswand naar beneden en hebben bekkens van prachtig wit gesteente(travertijn) geschapen.
De laatste keer dat ik het gezien heb was zeker 10 jaar geleden en dat was geen succes: Enorme aantallen toeristen mochten baden in de waterbekkens, er stonden hotels bovenop de rots die hun water onttrokken aan de bronnen en er reden zelfs scooters doorheen. Alles was vervuild en bruin uitgeslagen. Unesco heeft in 1997 Pamukkale tot beschermd wereld erfgoed uitgeroepen. De hotels zijn afgebroken en een groot deel van het terrein is niet meer toegankelijk zodat het zich kan herstellen. Het ziet er inderdaad stukken beter uit gelukkig. Boven op de rots ligt Hierapolis dat in 190 v Christus door de koning van Pergamon werd gesticht. Hier komen we een vreemd gezelschap tegen: Een man uitgedost als pelgrim met daarachter 3 heren voorzien van filmcamera’s. Als we aan een van de cameramannen vragen wat ze aan het doen zijn blijkt het een opname voor een Poolse TV-zender waarbij een pelgrim gevolgd wordt door Syrië en Turkije. De cameraman is Turks, heeft een reisbureau en hoopt hierdoor ook veel Poolse klanten te winnen voor religieuze reizen door Turkije. De pelgrim loopt met een stok, maar onder al die gewaden zit een Poolse acteur van ong. 30 jaar die me een blik toewerpt die bepaald niet vroom te noemen is.
Vrijdag gaat de reis naar Dalyan, een vissershaven die inmiddels zeer toeristisch is. Wij zijn voornamelijk geïnteresseerd in de omgeving: Iztuzu beach dat in een natuurreservaat ligt en 1 van de 17 stranden langs de Middellandse zeekust waar de zeeschildpad in mei-juni massaal zijn eieren legt in een beschermde omgeving. Het moerasgebied rond Dalyan is geweldig, we denken er nog over om een boottrip te maken maar zetten dit plan snel opzij. Een Turkse booteigenaar drijft de prijs idioot hoog op. Als we weglopen komt nr 2 ons achterna en wil ons wel voor 30 Lira minder rondvaren. Vervolgens krijgen ze ruzie en staan luid schreeuwend en gebarend naast ons. We gaan zelf wel met de auto op pad. Bij het wegrijden komt nr 3 ons op de scooter achterna en schreeuwt dat het inmiddels slechts 100 lira is.
De plaats Köycegiz ligt aan de andere kant van het grote meer. De Dienst voor Toerisme hier doet erg zijn best om Köycegiz een beetje uit de schaduw van Dalyan te halen en we worden met open armen verwelkomd. Voorzien van een hoogglans boekwerk met alle mogelijkheden en bezienswaardigheden gaan we op pad. Bij de haven komen we een grote bebaarde man tegen met een nog grotere behaarde buik die zo te zien vandaag voor het eerst van het zonlicht mag genieten. Die buik dus… Het is een Rus die goed Engels spreekt en al jaren, samen met zijn vader, van hier uit boottrips organiseert voor toeristen. Hij wil weten of Trevor en Lesley uit Essex(UK) komen? Nee, gelukkig niet … De Rus snapt er niets van: “I like Essex girls…very easy!. Jaja, om met de Engelsen te spreken :’ The girls from Essex have a higher sperm count than the men’.
We houden het voor gezien en rijden terug naar Marmaris. Net op tijd voor happy hour ;-)
Zie foto's Aphrodisias, Pamukkale en Dalyan
